Z przyjemnością przedstawiam publikację która ukazała się w grudniu w Bricks Magazine UK
„May your days be merry bright”
Zdjęcia: Helena Bromboszcz ( @helenabromboszcz www.helenabromboszcz.com )
Modelka: Jess Gorczyca ( @jessgorczyca )
Make-up & hair: Maja Peryga ( @beautybyrockagirl )
Stylista: Lidia Wielgomas ( @lidyjka.w )
Assistant: Ewelina Białas ( @ewelinavonb )
link do artykułu poniżej:
Enjoy!
Na wstępie chciałabym Wam powiedzieć, że żyję, mam się dobrze w tych dziwnych czasach pandemii.
Niestety byłam tak zajęta swoim rozwojem i sprawami których na razie nie mogę upublicznić, że o Was zapomniała, za co najmocniej przepraszam.
Pamiętacie sukienkę koszmar z frędzlami?
Link do niej poniżej.
Jakich czas temu użyczyłam ją fotografowi i styliście – Dastin Kouhan.
Wyniki sesji zdjęciowej poniżej.
Ten edytorial ukazał się w Horizont Magazine Vol 18.
Ponieważ była niegrzeczna (a mikołaj wszystko widzi) nie mówiąc co twórczego u mnie słychać przez 4 miesiące – poniżej making of :)
Enjoy!
Zdjęcia: Dastin Kouhan
Modelka : Wika Chorążak
Make up: Paulina Frątczak
Projektant: torridesign.com
Stylista: Dastin Kouhan
Dajcie znać jak Wam się podoba!
Czy znacie to uczucie, kiedy masz pomysł, wiesz jak wykonać, wiesz jak ma wyglądać ale …. nie możesz znaleść odpowiednich półproduktów?
W zasadzie tak zaczął się ten projekt.
Moim celem było wykonanie tańszej wersji sukienki z frędzlami, ale …. ta którą się inspirowałam była lekko prześwitująca przy obrotach. Chciała zrobić długie, gęste fredzle tak aby przy obrotach nie było widać co jest pod spodem.
Głównym problem z jakim się borykałam długi czas było znalezienie wąskich i długich frędzli, właściwego kleju, bazą był zwykły szlafrok z włókien syntetycznych (tylko po to by klej lepiej trzymał).
Cały projekt zajął mi 6 miesięcy. Mówię tu o czasie od pomysłu do sesji zdjęciowej. Ta sukienka zniszczyła moje paznokcie, niemal struła oparami z kleju i bezlitośnie obdarła z cierpliwości.
Nieskromnie powiem, że jestem bardzo zadowolona z tego jak wyszło. W przyszłości planuję zrobić jeszcze kilka takich projektów w innych kolorach.
Enjoy!
Znasz to uczucie kiedy widzisz piękny ciuszek i od razu wiesz jak będziesz pięknie w nim wyglądać? Potem sprawdzasz rozmiar i nie ma w Twoim rozmiarze.. to się właśnie stało. Ale jestem ostatnią osobą która się poddaje. Kupiłam (rozmiar XL – mój XXS) bo była przecena. Olbrzymia! Zmieniłam kilka rzeczy, dodałam Królina Bugsa, zmieniłam na trochę bardziej kobiecą wersję. Jeśli się podoba – jest na sprzedaż! Proszę o kontakt!
Mam nadzieję, że się podoba!
Od kiedy zaczęłam szyć marzyłam o spódnicy na kształt kwiatu. Sam proces szycia zajął mi około 45 godzin. Jednakże ku mojemu zdziwieniu konstrukcja nie była skomplikowana.
Spódnica wymagała szczególnych materiałów, w tym specjalnej usztywnianej tkaniny a’la organza, tiulu, fiszbin, tasmy krynolinowej i taśmy bawełnianej.
Każdy z wewnętrznych szwów jest wykończony szwami francuskimi. O ile przeszywanie pierwszych paneli nie stanowiło problemów, o tyle drugie przeszycie na ostatnich panelach zaczynało być problematyczne. Poza tym, że szwy robiły się grube na liniach fiszbin, spódnica zaczynała nabierać swoich kształtów co utrudniało szycie. To była walka z maszyną…
Linia talii została wykończona bawełnianą taśmą.
Mam nadzieję, że się podoba!
PS
Przymierzam się do uszycia „narzuty” na to cudo – tj. spódnicy z paneli.
Jakiś czas temu na aukcji internetowej kupiłam piękną suknię Diora. Link do pierwszego wpisu o niej.
Ponieważ nie byłam pewna czasu powstania sukni, skontaktowałam się z wszystkimi znawcami Diora oraz antyków. Zaskoczyło mnie to, że wszyscy byli niesamowicie mili i starali się pomóc odpowiadając na moje maile i pytania.
Największą podpowiedź (żeby nie powiedzieć rozwiązanie) dał mi Pan Piotr Szaradowski. Poza soft skillami – tj. bycie przemiłym, uprzejmym człowiekiem – jest też znawcą mody francuskiej, doktorem nauk humanistycznych oraz autorem książki „Francja elegancja. Z historii haute couture”. W ramach wymienianej korespondencji zasugerował pozyskanie jakiegoś dowodu istnienia sukni w danym okresie, np. magazynu mody. Przez długi czas przeszukiwałam stare gazety z lat 40′ w celu odszukania kreacji. Bezskutecznie.
Wtedy znów z nieba spadł mi Pan Piotr, który powiedział, że znalazł suknię na reklamie Delman/Harzfeld’s. Zdjęcie poniżej.
Jak się okazało, reklama ukazała się w wrześniowym wydaniu Vogue 1956 roku.
Zawartośc gaezty poniżej – w archiwach Vogue
https://archive.vogue.com/issue/19560901
Pan Piotr polecił by nabyć to wydanie – zwiększy to wartość sukni. Tak też zrobiłam.
Zatem posiadam suknię i dowód jej istnienia w roku 1956. Kończąc zapraszam do składania ofert zakupu. Rozważam też wypożyczanie sukni.
Chciałabym dziś Wam więcej opowiedzieć o mojej współpracy z niesamowitą Papiną McQueen.
Papina poprosiła mnie o kostiumy na jej nową sztukę w teatrze Barakah w Krakowie. Kiedy dostałam scenariusz od razu miałam w głowie już kilka pomysłów. Kiedy pracowałam nad strojami czytałam tekst chyba tysiąc raz, za każdym razem znajdując coś ciekawego, unikalnego. Mogę sztukę śmiało zareklamować każdemu.
Jeżeli już się wybierzecie dajcie mi znać w komentarzu albo soobiście jak się Wam podobało i co sądzicie o kostiumach.
Poniżej trochę zdjęc z przygotowań i samej sztuki :)
Większość kostiumów stworzona jest do tego, żeby szybko się przekształcać w coś innego :)
Drodzy przyjaciele!
Nie tak dawno udało mi się nabyć coś bardzo bardzo starego i postanowiłam podzielić się z Wami i prosić o pomoc. Kiedy zaczynałam przygodę z modą obiecałam sobie, że kiedyś w mojej kolekcji znajdzie się coś od Diora. Oczywiście zdawałam sobie sprawę z tego jaką ma cenę, więc liczyłam się z tym, że to nigdy nie opuści sfery marzeń.
Niedawno biorąc kąpiel i przeglądając instagrama (jeden z moich złych nawyków) znalazłam interesującą aukcję. Była to sukienka diora z lat 50′. Mimo solidnej przeceny wciąż była boleśnie droga, ale zdecydowałam się zaryzykować. Kiedy przyjechała do mnie kurierem z innej części świata byłam pozytywnie zaskoczona i wręcz brakowało mi słów. Znacie to uczucie kiedy chcieliście coś mieć przez całe życie, a jak to już zdobywacie to nie wiecie co z tym zrobić? To była dla mnie zaczarowana suknia.
*** Wszelkie wskazówki co zrobić z tym moim małym skarbem będą mile widziane ***
Według mnie sukienka pochodzi z Nowego Jorku z 1947 i została zrobiona na zamówienie.
Poniżej zdjęcia – wciąż wprawiają mnie w wielką ekscytację.
Kilka detali….
Pod każdym z szwów na ramionach znajduje się jakiś rodzaj łańcuszka, który w mojej ocenie służył podtrzymywaniu ramiączek od biustonosza tak by ten się nie zsuwał.
Poniżej zdjęcia zamka na plecach, kończy się on ok 2-2,5 cm od linii dekoltu.
Jak widać, górna część kokardy jest połączona z paskiem.
Talia jest podszyta taśmą rypsową.
Pasek jest również ręcznie wykończony.
Te guziki są ręcznie wykonane i owleczone z obu stron tkaniną bazową. W prawym górnym rogu znajduje się ręcznie wykonane zapięcie.
Ręcznie wykonane dziurki do guzików.
Kokarda.
Poniżej zdjęcia wnętrza kokardy. Jest ona wzmocniona drutem powleczonym lamówką z materiału bazowego.
Ręcznie podszyte podwinięcie w dole sukienki.
Poniżej zdjęcie metki Dior. Jak widać tkanina bazowa jest podłożona drugim materiałem – wygląda mi na szyfon. Być może celem tego zabiegu było usztywnienie sukienki – to tylko moja sugestia.
Kiedy położyłam górną część kokardy zauważyłam „zebranie” tkaniny – świadczy to o tym, że ten model był dopasowywany.
Teraz, USZKODZENIA!
Po prawej stronie (w okolicach talii) znajduje się małe uszkodzenie – pęknięty szew. Widać tu tez, że każdy zapas szwu jest obcięty na tzw. „zyg zag” i przeszyty ściegiem prostym.
W niektórych miejscach potrzebne są naprawy.
Koniec 2018 roku był dla mnie czasem zmiany priorytetów i uzupełnienia listy marzeń :)
P.S.
Ubolewam nad tym, że zostawiłam Was tak długo bez wieści, ale musiałam skończyć szkołę i rozprawić z problemami zdrwotnymi.
Hej!
Nie publikowałam od dłuższego czasu – pracując nad zupełnie innym projektem, który pewnie będzie postem sam w sobie.
W międzyczasie chciałam podzielić się osiągnięciem ambicjonalnym. Odkąd szyję jednym z moich głównych celów było odtworzenie sukienki z filmu. Tak, właśnie tego filmu – „Śniadanie u Tiffaniego”. Do skończenia tej sukienki potrzebowałam aż kursu kontruktora odzieży – chciałam, żeby była wierną repliką sukienki Givenchy, więc zrobiłam aż 4 sukienki (tak, z podszewką, 3 z surówki, a jedną z tafty. Piąta była już ostatnia i widzicie ją na zdjęciach poniżej :-)
Na samym początku mojej przygody z szyciem moja babcia pokazała mi jak szyć prostym haftem krzyżykowym.
Wykonywałam wtedy obrusy z kanwy do haftu ozdabiane krzyżykami. Było to bardzo pracochłonne i czasochłonne zajęcie, ale rezultat był dla mnie wtedy imponujący.
Następnie babcia pokazał mi także jak szyć ręcznie. I wtedy zaczęłam dawać starym ciuszkom nowe życie. Jednym z pierwszych przerobionych ubrań była sukienka z pewnej popularnej sieciówki. Niestety nie posiadał ramiączek (jedynie te pełniące rolę dekoracyjną) … można było pokazać znacznie więcej ciała niż w zamyśle.
Poniżej prezentuję moje poczynania z tym ciuszkiem.
Wszyłam stary biustonosz w miejsce marszczeń – wszystko ręcznie.
Oczywiście musiałam też zmniejszyć zapięcie w biustonoszu.
Ale przed tym, musiałam dopasować sukienkę na linii biustu do moich wymiarów – oczywiście wszystko ręcznie.
Potem zostało najprzyjemniejsze – przyklejanie dżetów do sukienki.
Produkt końcowy – kilka lat później.
Oj – to był długi czas z dala od bloga! Z moją dzienną pracą wypełniającą większość dni w tygodniu i moimi weekendami wypełnionymi szkołą konstrukcji ubioru niezwykle ciężko nadążyc z czymkolwiek.
Dla tych którzy zastanawiają się czym do diabła jest ta konstrukcja ubioru, wyjaśniam :) W ciągu półtorarocznego kursu uczymy się przygotowywać produkty gotowe do ubrania zaczynając od szkicu projektanta albo zdjęcia. Jest to dość ciężkie i zabiera teraz większość mojego wolnego czasu. W następnym tygodniu przystępuję do egzaminów końcowych, a później do września będę przygotowywać 4 kompletne ubrania razem z całą dokumentacją potrzebną do ich wytwarzania w fabrykach. Mam nadzieję, że dam radę wrzucić tutaj jak posuwają się prace.
A póki co zamieszczam zdjęcia sukienki, którą zrobiłam w 4 godziny i zabrałam ze sobą na wakacje.
Sukienka jest zrobiona z lekkiego zielonego szyfonu z okrągłymi aplikacjami. Zamek jest wszysty na ramieniu. Naprawdę mi się podoba!
W 2015 roku wzięłam udział w Wakacyjnym Kursie Haute Couture. Kurs ten był organizowany przez jedną z krakowskich szkół. Naszym zadaniem było zaprojektowanie i wykonanie kamizelki przy użyciu technik Haute Couture, które poznaliśmy w trakcie. Prawie cała kamizelka została wykonana ręcznie.
Na początku musieliśmy właściwie określić nasz projekt. Następnie wykonaliśmy wykrój i wycięliśmy go z surówki/tkaniny bawełnianej z właściwym zapasem szwu. Potem przyszywaliśmy ją ręcznie do wykrojonej tkaniny zasadniczej.
Jak widać na zdjęciu, moja tkanina zasadnicza składa się z więcej nuż jednej warstwy. Góra tyłu jest wykonana z siateczki, gipiury oraz kryształków wszytych przeze mnie ręcznie.
Następnie wykańczaliśmy brzeg podkroju szyi.
Oto efekt po tych pracach.
Po wykończeniu wszystkich brzegów powstała taka kamizelka. Mam nadzieję, że się Wam podoba.
Enjoy!
Postacie odgrywane przez Audrey Hepburn były zawsze piękne i eleganckie. Audrey miała w sobie pierwiastek tejmniczości ale przy tym sprawiała wrażenie otwartej i przyjacielskiej. No i jej sukienki – były nieziemskie. Poniżej zdjęcie mojej inspiracji.
Ta spódnica została wykonana z trzech tkanin: czarnej satyny, koronki i ciemno niebieskiej satyny.
Ciemno niebieska satyna znajduje się pod koronką, po to by wzór koronki był widoczny. Szwy w koronce są szwami francuskimi. Satyna spod koronki jest zszyta, a zapas szwu jest zaprasowany i ponownie przeszyty. Chcę mieć pewność, że wszystkie moje produkty są najwyższej jakości, aby zawsze wyglądały dobrze z zewnątrz i ze środka. Spódnica została w całości skonstruowana przez przeze mnie.
Mam nadzieje, że się podoba!
Kiedy Dolce & Gabbana wprowadziło do sprzedaży złotą koronę przedstawioną na obrazku niżej (za 2,490 dolarów sztuka), zdecydowałam się zrobić swoją wersję ze znacznie mniejszym budżetem.
Wszystko czego potrzebowałam to koronka, Mod Podge, złota farba, glue gun i trochę kryształków.
Najpierw wyprawa do sklepu po idealną koronkę. Jedna z niemal idealnie prostą krawędzią, tak, żeby utrzymać koronę na głowie, a druga w kształcie piramidki. Mając koronki traktujemy je usztywniaczem do tkanin. Schnięcie to aż dwa dni, ale tak długi czas jest niezbędny, żeby koronka wyglądała tak samo z każdej strony. Po wyschnięciu można uformować koronę w odpowiedni kształt i ręcznie zszyć dwa końce do siebie używając żyłki do zdobień. W celu wykończenia koronę potraktowaliśmy złotą farbą w sprayu do plastyku.
Zdjęcia na tym etapie poniżej.
A teraz, ostatni krok, zdecydowanie mój ulubiony – zdobienia. Zaaplikowaliśmy 5 różnych rodzajów kryształków. Precyzyjne przyklejenie zabiera około 2-3 godziny, ale na pewno warto. Najpierw zostały przyklejone, a później w miarę potrzeby ręcznie przyszyte.
Mam nadzieję, że finalny efekt się podoba!
P.S.
Jeżeli chwielibyście zobaczyć tutorial, dajcie znać w komentarzach.
Wielki szał towarzyszący grze Pokemon Go dotarł również do nas. Na tę okazję przygotowaliśmy koszulkę przy użyciu japońskiej techniki zwanej Katagami lub Katazome. Ta metoda jest wykorzystywana do farbowania tkanin (zazwyczaj jedwabiu) na kimono.
Najpierw należy wykonać coś na kształt wykroju. Następnie przy użyciu pędzelka lub gąbki nanosi się farbę na wykrój.
Poniżej zamieszczono link – skrót do techniki Katazome.
Kilka ujęć rzeczonej bluzeczki.
